Czynna ochrona ekosystemów leśnych
Najmniej intensywne działania podejmowane są w zbiorowisku kontynentalnego boru sosnowego. Polegają na cięciach mających na celu utrzymanie obecnej struktury gatunkowej i kształtowanie struktury przestrzennej drzewostanu (ochrona stabilizująca).
Znaczna część lasów parku ma zmieniony, w stosunku do lasów naturalnych, skład gatunkowy, ujednolicony wiek drzew i małe zróżnicowanie przestrzenne. Praca leśników prowadzi do ułatwienia i przyśpieszenia powrotu lasów o charakterze naturalnym - ze składem gatunkowym drzew odpowiadającym lokalnym warunkom glebowym i siedliskowym oraz charakteryzujących się zróżnicowanym wiekiem poszczególnych warstw drzewostanu.
Zależnie od stopnia zniekształcenia lasów stosuje się zabiegi o różnej intensywności.
Znaczna część lasów parku ma zmieniony, w stosunku do lasów naturalnych, skład gatunkowy, ujednolicony wiek drzew i małe zróżnicowanie przestrzenne. Praca leśników prowadzi do ułatwienia i przyśpieszenia powrotu lasów o charakterze naturalnym - ze składem gatunkowym drzew odpowiadającym lokalnym warunkom glebowym i siedliskowym oraz charakteryzujących się zróżnicowanym wiekiem poszczególnych warstw drzewostanu.
Zależnie od stopnia zniekształcenia lasów stosuje się zabiegi o różnej intensywności.
Ochroną czynną renaturyzacyjną objęte są drzewostany, w których wskazane jest przyspieszenie procesów uzyskania składu gatunkowego i struktury zbliżonej do takiej, jaka występuje w lasach naturalnych. Dotyczy to głównie zbiorowiska subborealnego boru mieszanego. W naturalnie powstałych lukach i przerzedzeniach sadzi się młode drzewka gatunków zgodnych z warunkami siedliskowymi.
Ochrona czynna rekonstrukcyjna obejmuje obszary, na których konieczna jest zasadnicza zmiana obecnego zbiorowiska roślinnego. Prowadzona jest na siedlisku grądu subkontynentalnego, w drzewostanach silnie przekształconych antropogenicznie i zdominowanych przez sosnę i świerka. Tutaj wycina się część drzew i sadzi na ich miejsce gatunki charakterystyczne dla grądów, takie jak dąb, grab, lipa, klon, jesion i wiąz.
Lasy o uproszczonej strukturze gatunkowej, wiekowej i przestrzennej charakteryzują się małą opornością na ataki owadów. Dlatego też ważnym kierunkiem czynnej ochrony lasów jest dbałość o utrzymywanie niskiej liczebności tych gatunków owadów, które mogą doprowadzić do zniszczenia lasów na dużym obszarze. Do najgroźniejszych należy kornik drukarz żerujący na świerkach. Powstrzymanie inwazji tych owadów możliwe jest dzięki wycinaniu drzew opanowanych przez korniki i niedopuszczenie do wylotów kolejnych pokoleń chrząszczy. Do ograniczania i kontroli liczebności korników stosuje się również różnego typu pułapki. Zawierają one feromony – substancje wabiące chrząszcze.
Usychające lub martwe drzewa, w których nie żerują już korniki, są pozostawiane w lesie. Mają do spełnienia bardzo ważną rolę – stają się środowiskiem życia wielu gatunków grzybów, roślin i zwierząt. Martwe drewno jest niezbędnym elementem lasów naturalnych.
Młode drzewka są bardzo chętnie ogryzane przez dużych roślinożerców. Wokół upraw leśnych ustawia się ogrodzenia by zapobiec szkodom. Przy obecnie wysokich liczebnościach jeleni i dzików bez ogrodzeń drzewka nie miałyby szans na wzrost. Stąd też konieczna jest redukcja liczebności leśnych roślinożerców.
Ochrona czynna rekonstrukcyjna obejmuje obszary, na których konieczna jest zasadnicza zmiana obecnego zbiorowiska roślinnego. Prowadzona jest na siedlisku grądu subkontynentalnego, w drzewostanach silnie przekształconych antropogenicznie i zdominowanych przez sosnę i świerka. Tutaj wycina się część drzew i sadzi na ich miejsce gatunki charakterystyczne dla grądów, takie jak dąb, grab, lipa, klon, jesion i wiąz.
Lasy o uproszczonej strukturze gatunkowej, wiekowej i przestrzennej charakteryzują się małą opornością na ataki owadów. Dlatego też ważnym kierunkiem czynnej ochrony lasów jest dbałość o utrzymywanie niskiej liczebności tych gatunków owadów, które mogą doprowadzić do zniszczenia lasów na dużym obszarze. Do najgroźniejszych należy kornik drukarz żerujący na świerkach. Powstrzymanie inwazji tych owadów możliwe jest dzięki wycinaniu drzew opanowanych przez korniki i niedopuszczenie do wylotów kolejnych pokoleń chrząszczy. Do ograniczania i kontroli liczebności korników stosuje się również różnego typu pułapki. Zawierają one feromony – substancje wabiące chrząszcze.
Usychające lub martwe drzewa, w których nie żerują już korniki, są pozostawiane w lesie. Mają do spełnienia bardzo ważną rolę – stają się środowiskiem życia wielu gatunków grzybów, roślin i zwierząt. Martwe drewno jest niezbędnym elementem lasów naturalnych.
Młode drzewka są bardzo chętnie ogryzane przez dużych roślinożerców. Wokół upraw leśnych ustawia się ogrodzenia by zapobiec szkodom. Przy obecnie wysokich liczebnościach jeleni i dzików bez ogrodzeń drzewka nie miałyby szans na wzrost. Stąd też konieczna jest redukcja liczebności leśnych roślinożerców.