Ramsar
Konwencja Ramsarska jest międzynarodową umową podpisaną w 1971 r. w celu promowania ochrony i zrównoważonego użytkowania terenów podmokłych na całym świecie. Zgodnie z Konwencją Ramsarską obszarami wodno-błotnymi są „tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne, tak naturalne jak i sztuczne, stałe i okresowe, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów.”
Konwencję podpisało 171 krajów wyznaczając ponad 2 400 obszarów. Co roku 2 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Mokradeł. Polska wyznaczyła 19 obszarów wodno-błotnych. W dniu 29 października 2002 roku Wigierski Park Narodowy został wpisany do wykazu terenów podmokłych o znaczeniu międzynarodowym, ustanowionego artykułem 2.1 Konwencji, pod numerem 1567.
W Wigierskim Parku Narodowym obszary wodno-błotne zajmują około 3400 hektarów, co stanowi 22,5% jego powierzchni. W granicach Parku znajdują się 42 jeziora oraz kilka dolin rzecznych. Jeziora Parku wykazują zróżnicowanie wielkości, kształtu i głębokości. Silny kontrast warunków środowiskowych sprawia, że w poszczególnych zbiornikach występują często odmienne i bardzo specyficzne zespoły roślinne i zwierzęce.
Wśród ptaków wodno-błotnych do najliczniejszych gatunków lęgowych należą: perkoz dwuczuby, łyska, kormoran, gągoł, krzyżówka, nurogęś i łabędź niemy.
Więcej informacji o Konwencji o obszarach wodno-błotnych na stronie Ramsar.
Konwencję podpisało 171 krajów wyznaczając ponad 2 400 obszarów. Co roku 2 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Mokradeł. Polska wyznaczyła 19 obszarów wodno-błotnych. W dniu 29 października 2002 roku Wigierski Park Narodowy został wpisany do wykazu terenów podmokłych o znaczeniu międzynarodowym, ustanowionego artykułem 2.1 Konwencji, pod numerem 1567.
W Wigierskim Parku Narodowym obszary wodno-błotne zajmują około 3400 hektarów, co stanowi 22,5% jego powierzchni. W granicach Parku znajdują się 42 jeziora oraz kilka dolin rzecznych. Jeziora Parku wykazują zróżnicowanie wielkości, kształtu i głębokości. Silny kontrast warunków środowiskowych sprawia, że w poszczególnych zbiornikach występują często odmienne i bardzo specyficzne zespoły roślinne i zwierzęce.
Wśród ptaków wodno-błotnych do najliczniejszych gatunków lęgowych należą: perkoz dwuczuby, łyska, kormoran, gągoł, krzyżówka, nurogęś i łabędź niemy.
Więcej informacji o Konwencji o obszarach wodno-błotnych na stronie Ramsar.